A rúa de casas reais é unha das rúas máis emblemáticas da cidade de Compostela. Por ela transitan milleiros de peregrinos cada ano que, xunto cos habitantes da cidade, esculpen a histórica pedra de Santiago. Bares emblemáticos, algunha tenda histórica que resiste o paso do “modernismo turístico” e unha igrexa, conforman o panorama da rúa.

Hai uns anos había unha biblioteca, á que moitas personas acudiamos para estudar, traballar ou simplemente desfrutar dunha lectura de teitos altos e cheiro a zona vella.

Pero a rúa de casas reais non era simplemente iso. Era tamén o lugar onde Alonso Cortada e Rubia acostumaban a pasar as horas do día. Sentados nunha das ventás da abandonada biblioteca, compartían coa cidade o seu fermoso vínculo.

Alonso, de ollos caoba e espíritu errante, atopárase á cadela nunha das súas peregrinacións do Camiño de Santiago. Ela estaba sola, e él tamén. Nese instante de vida onde os seus camiños se cruzaron naceu unha relación única que marabillaba a todos aqueles que tiveron a sorte de coñecelos.

Alonso compartía piso con outros compañeiros, espazo que costeaba gracias a unha pequena pensión que, por desgracia, non era suficiente para subsistir. Debido a graves problemas hepáticos, tiña que mercar un tratamento costoso que lle obrigaba a buscar axuda daqueles que empatizaban con el. Non pedía, nin insistía a ninguén a que lle dese nada, simplemente sentaba no seu recuncho e colocaba unha cuncha de vieira onde os xenerosos colaboraban coa súa causa.

Aquel home era moitas cousas. Dependendo de a quen se lle pregunte escoitamos variedade de testemuñas: “un gran compañeiro”, “moi boa xente”, “un home respetuoso”, “amable, empático”.

Apaixonado polos sudokus, era dificil despegalo do seu periódico, e desfrutaba cando podía dunha taza de café con leite (sempre con dous azucarillos). Acostumaba a comer na cociña económica e, cando o frío xa apretaba ou o seu estado de saúde era máis delicado, a entrañable parella marchaba para casa. Sempre xuntos.

Él negábase a ir a espazos onde Rubia non puidese entrar, xa que, seguro de que ela nunca o faría, era fiel ao seu compromiso e negábase a abandonala.

O seu estado de saúde era moi delicado e levaba moito tempo agardando un transplante de fígado que por desgracia nunca chegou. O pasado mes de marzo, xusto antes de que se declarase o estado de alarma, Alonso foi ingresado no Hospital Clínico de Santiago de Compostela. Ese sería o último momento que Rubia e él pasarían xuntos en vida.

Durante as semanas que estivo ingresado tipo a sorte de estar acompañado por varias das súas amigas, Chus, Vera e Eva. Estas tres mulleres, cada unha á súa maneira, amaban a Alonso e compartían con el momentos divertidos e inolvidables.

Tras varias complicacións médicas que nada tiveron que ver co Covid19, Alonso Cortada foi sedado e transportado a un soño do que nunca espertaría. Era o primeiro día de abril e as almas xemelas xa non se xuntarían.

Xunto a él, as súas amigas agarrábanlle as máns e invitábano a pensar en algo bonito. “Unha paella”- dixo él antes de quedar durmido- “como a que facía a miña nai”. Entre risas aqueles tres amigos despedíronse para sempre.

Por sorte para Rubia, a que xa era a súa madriña oficial, Vera Kolar, acolleuna no seu fogar.

Pouco a pouco a cadela adáptase a unha vida onde o seu compañeiro xa non está, pero na que non lle falta cariño e apoio.

A rúa de casas reais ficou muda. E non é porque a xente estea confinada nas casas, nin porque os peregrinos non podan chegar. Está muda porque falta o home de pedra que, xunto coa súa amiga, facía da rúa un lugar especial.